Alle voorbereidingen zijn ruim op tijd klaar op vrijdagmorgen, de taxi is op tijd en we nemen het stoptreintje Beek-Elsloo naar Sittard. Om 2 uur ‘s middags ontmoeten we elkaar in de trein in Sittard : Wouda. Paul, Geer en Kees. We reizen voorspoedig naar Schiphol. De bladeren worden hier en daar al bruin : hoe zou het zijn als we terugkomen ? We trekken weer de wijde wereld in opnieuw uitkijkend naar verrassingen, het kriebelt weer.
In Schiphol hebben we uitgebreid de tijd voor thee en taart en dan vertrekt het vliegtuig om kwart over negen, een half uurtje over tijd naar Lilongwe via Nairobi.
De reis verloopt voorspoedig inclusief de 3 uur wachten in Nairobo (Kenia). Het is druk op de luchthaven waar veel mensen een dutje op de grond doen. Een goede lounge is er niet, dus iedereen hangt in de cirkelvormige gang. Er is heel, heel erg veel chocola te koop. Paul spot al diverse zwaluwen die bij de grote gebouwen zitten. Met een half uurtje vertraging vertrek de vlucht van Nairobi naar Lilongwe en we komen daar slechts tien minuten te laat aan.
Opgelucht dat de bagage mee is gekomen (Saskia moest in Lilongwe 24 uur wachten op haar bagage in juni), ontmoeten we onze chauffeur Martin, in keurig zwart pak, volgens afspraak. Het geheel gaat volgens het boekje. Kwachas en water kopen en op weg naar Saskia; ca een uur rijden we, dus kunnen we voor donker – zes uur – bij Saskia zijn. Het is 350 km over een goede weg naar Blantyre en dan nog een 15 km naar Nguludi waar Saskia in het St.Josephziekenhuis werkt. Een prachtige tocht met de auto langs het Afrikaanse leven vol met mensen en bedrijvigheid, droog en ook goed ontgonnen land. Tijdens sommige stukken rijzen uit het vlakke land ineens bergtoppen op; dat is heel speciaal. We kijken onze ogen uit. Misschien Paul en Wouda nog het meest : zij zijn voor het eerst in Afrika.
Tot Blantyre gaat het prima, we rijden tussen Llilongwe en Blantyre eenmaal lek, hetgeen vlug wordt verholpen. Daarna beleven we een heel avontuur van een uur of twee om bij Saskia te komen in plaats van de verwachte 20 minuten. Het geval wil dat we aan het eind van de stad te ver doorrijden en Martin daar door diverse informanten over een dirt-road wordt gestuurd. We hebben contact met Saskia en die kent deze weg niet. Maar consequent worden we een bepaalde richting uit gewezen en steeds zegt men dat we er bijna zijn. Het voornemen absoluut niet in het donker te rijden maken we bij verre niet waar.
Uiteindelijk komen we voor een kapot houten bruggetje. Veel delibereren en gelukkig gaan we er uiteindelijk niet overheen. We zien de gebouwtjes op 200 m afstand liggen (zegt men – en dat blijkt de volgende dag ook waar te zijn), maar wij gaan het hele eind terug naar Blantyre. Ok, Saskia wijst nu de weg en na nog even zoeken naar het onverlichte bord met St.Joseph Hospital en Catholic University bij de Fantasy Club, rijden we zo op het ziekenhuis af. Bij de ingang haalt Saskia ons op en ze onthaalt ons in haar prachtige huis met een verrukkelijke maaltijd, ananas, thee en bier. Het was heel spannend, maar we hebben daardoor prachtig kunnen zien hoe er ‘s avonds op straat wordt geleefd en hebben de vuren om het land af te branden van dichtbij gezien.
Zondag 26 september
Eerst geeft Saskia ons een korte rondleiding door het ziekenhuis en het dorpje Nguludi. Het is een eenvoudig ziekenhuis, Dr Banda is het hoofd en de enige arts. Ook de inrichting van bv röntgen kamer en operatie kamer is heel eenvoudig. Drie hoofdafdelingen : mannen, vrouwen en maturnity. Het is duidelijk dat Saskia graag gezien is, ieder reageert heel hartelijk als ze Saskia zien en vinden het heel leuk dat haar familie wil komen kijken hoe zij hier heeft gewerkt.
Martin haalt ons om elf uur op met een andere auto. Hij had nog een keer lek gereden zaterdagavond nadat hij ons bij Saskia had afgezet. Onze auto zou maandagmorgen rond tien uur weer klaar zijn.
De tocht gaat vandaag naar de Mount Mulange met zicht op theeplantages. Omdat er maar vijf mensen in de auto mogen, blijft Geer thuis: rommelen, lezen en wandelen = een goed manier om thuis te komen in Afrika.
Mount Mulange is een kleine bergketen op de oost grens tussen Malawi en Mozambique. We rijden door een vrij droog savannah landschap naar het dorp Mulange. Enkele km verder stoppen we lopen een stukje de berg op. Daar, bij een mooi gelegen restaurant met een mooi uitzicht over de vallei lunchen we. Na de lunch lopen verder omhoog, slaan af en lopen aan de bovenzijde van een theeplantage. Paul legt uit dat hier het regenwoud is vervangen door theestruiken, want thee groeit ideaal op die hoogte. De theeplantage vind ik, Kees, steeds mooi maar ik vind het eigenlijk wel jammer nu te weten dat ook dat weer ten koste van het regenwoud is gegaan, Het is een mooi gezicht om de theeplantages aan weerszijden van de vallei te zien met een groot verwerkings complex in het midden. We zien ook veel stukjes van het regenwoud aan de zijkant van de plantage. Heel leuk is dat Paul al lopend en rondkijkend uitleg geeft. Dat geeft toch ook weer een speciale demensie aan zo’n wandeling.
Saskia heeft bij het ‘restaurant’ van het ziekenhuis ensima(mais deeg gerecht) en kip besteld. Het smaak goed.
Maandag 27 september
Het plan: Wouda gaat met Saskia om half acht mee naar het ziekenhuis om de ochtendronde te lopen en te zien hoe Saskia werkt. Saskia heeft daar zondagavond toestemming voor gekregen van Dr. Banda, de directeur van het ziekenhuis. Paul, Geer en Kees gaan naar THP om een epicentrum te bezoeken in de buurt van Blantyre. Daarna zouden we Wouda weer oppikken. Omdat Mr Rowland Kaotcha, directeur van THP Malawi weet dat we die dag naar Zomba gaan had hij het epicentrum Jali uitgekozen, vlakbij Zomba, temeer daar Geer daar ook is geweest tijdens haar bezoek tijdens AWFFI aan Malawi in 2001.
Omdat het wisselen van de auto in Blantyre veel langer duurt dan verwacht, gaan we Wouda eerst ophalen na de ochtenvisite en poli. De auto wordt door Paul heel precies gestuwd: er moet extra bagage bij voor Barbera - de oudste dochter van Wouda en Paul - die we dinsdag in Liwonde zullen ontmoeten, en dan weg we zijn om één uur op het epicentrum in Jali.
Esther, de coördinatrice van het epiceentrum Jali, heeft het heel erg naar haar zin in dit werk. Ze heeft Community Development gestudeerd en eerst twee andere banen gehad. In de twee jaar dat ze hier nu werkt ziet ze veel vooruitgang. Hoe heb je dat dan bereikt, vragen we. « Wel, door te beginnen de mensen te waarderen, wat ze allemaal gedaan hebben en kunnen. Op die manier moedigt ze bv. het epicenter comité aan en moedigt aan naar verdere mogelijkheden te kijken. ‘Ik vertel nooit over wat er fout gaat, ik vraag altijd wat kun je er aan toevoegen ?’
We bekijken het epicentrum, zien de microkrediet bank, de bibliotheek, de gezamelijke vergader ruimte, de dispenserie, waar twee maal per week een arts komt en de voedsel security bank. Worden voorgesteld aan de medewerkers die heel positief en met trots over hun werk vertellen. Ook ontmoeten we de voorzitter van het epicentrum comité die steeds voor twee jaar op vrijwillige basis aan de community leiding geeft. Na twee jaar wordt een nieuwe voorzitter gekozen door de 14 vertegenwoordigers van de hamlets die bij dit epicentrum betrokken zijn.
Daarna gaan we naar drie hamlets om enkele mensen te ontmoeten die het heft in eigen handen hebben genomen. We ontmoeten een man van ca 45 jaar die vertelt dat hij na de Visie, Commitment en Actie workshop op het ide gekomen is om een varkens fokkerij te beginnen. In 2003 had hij via een microkrediet twee zeugen gekocht en deze laten dekken. Nu (2010) hadden deze twee zeugen inmiddels 400 biggetjes opgeleverd. Uiteraard vernieuwe hij de zeugen; van iedere worp houdt hij er ca twee achter. De rest wordt verkoch,t al of niet na eerst vetgemest nter zijn. Zijn lening is afgelost, in de stallen (drie) is een zeug met 9 biggen van 1 maand. In de tweede stal een zeug die binnenkort gaat werpen en in de derde stal lopen drie grotere biggen rond. Fantastisch hoe hij vol trots vertelt hoe hij eea heeft opgezet. Esther vertaalt het graag voor ons.
Daarna de volgende hamlet naar een echtpaar van 82 resp.76 jaar. Ook daar een heel enthousiaste vrouw die vooral het woord voert over hoe zij geiten hebben gekocht met een microkrediet en daarmee zijn gaan fokken. Zij hadden naast een microkrediet een geitje via THP gekregen op voorwaarde dat het eerste vrouwelijke geitje dat geworpen zou worden weer aan een andere familie zou worden doorgegeven.
Tot slot bezoeken we de leider van de derde hamlet. Ook hij vertelt vol trots hoe zijn hamlet allerlei dingen is gaan oppakken sinds THP daar is gekomen. Hij spreekt over dat jongens en meisjes allemaal naar school gaan. Dat er een waterpomp in het dorp is gekomen, sanitaire voorziening. Dat gezondheis zorg aandacht krijgt, vooral zorg voor de zwangere vrouw voor en tijdens de bevalling. Eigenlijk heeft hij het over alle 8 millenium doelstellinegn van de VN en wil daar na ieder stap weer meer aan doen. We bezoeken de waterpomp waar de vrouwen water halen. Zij vertellen dat het heel veel tijd scheelt nu ze hier terecht kunnen tov vroeger. Als we weg gaan heffen ze een lied aan, klappen in de handen en wensen ons een goede reis. Als we met de auto langs komen klinkt het lied opnieuw vrolijk en met blijde gezichten.
Na het bezoek rijden we in een half uurtje naarZomba terug en het Zomba plateau op, waar we een slaapplaats bij de forellenvijver hebben besproken.
Vanuit het chalet waar we slapen kijken we zo de prachtige natuur in. In het douchehokje blijkt zelfs een heerlijk warme douche te zijn. Kwikstaartjes, geruis van de forellenvijver en het jonge hondje dat ons overal achterna loopt.
