De eerste en derde dag rijden een relatief kort stukken. Eerst een 75 km gravelweg (C12) door de woestijn, inmiddels het bekende beeld van rechte weg met eindeloos uitgestrekt dor land of land met rotsen.
een droge rivier bedding met rots
Bij de (droge) rivierbeddingen zie je spoorbruggen (we rijden een groot deel langs de spoorlijn)
De vele, vele kilometers en uren gravel road van de afgelopen weken komen een half uurtje voor Keetmanshoop ten einde en we gaan weer gewone asfaltweg rijden.
We zijn voor de middag bij een camping vlak buiten Keetmanshoop en vinden een boom met schaduw . ‘s Middag gaan we Keetmanshoop verkennen. Er zijn verschillende gebouwen uit de Duitse tijd hebben we gehoord en we zijn benieuwd naar het kleine stadscentrum.
Enkele gebouwen zien we, maar het hele stadje straalt naar ons idee geen vriendelijke sfeer uit. Het is vrijdagmiddag, veel mensen “hangen” bij winkels rond, zijn al zatjes, komen op je af en vragen direct om geld. Het lijkt een dul plaatsje, met geen inhoud en grote werkeloosheid zonder uitzicht op iets nieuws.
We durven eigenlijk de auto niet alleen te laten. De restaurants die in de gids staan, zijn absoluut niet uitnodigend: kaal en we kunnen zelf heel veel lekkerder koken. We lopen en rijden wat rond, duiken een supermarkt in om eten te kopen , drinken in een donker lokaal een biertje en gaan gauw naar de heerlijke camping terug. Dezeheeft net een nieuwe eigenaar die bezig is te vernieuwen. Het bar- en restaurant gedeelte is heel modern verbouwd en een goed alternatief voor het stadje, al eten we er niet.
De tweede dag staan we vroeg op omdat we denken dat we nog 800 km te rijden hebben. We hebben niet goed op kaart gekeken, het is maar 500 km rijden. Zeker omdat we vroeg wegrijden hebben we alle tijd.
De hele weg wederom recht, lang en kaal. Dat wordt pas anders op een honderd km onder Windhoek, daar komt weer wat groen te voorschijn.
even een beeldje van de soms lange rechte wegen door de lege woestijn
af en toe een huisje of dorpje
koffie bij de inmiddels zo bekende Namibische rustplaatsen langs de weg
Eerst stoppen we in Mariëntal om postzegels te kopen. We zijn daar gauw uitgekeken, want er is eigenlijk helemaal niets behalve wat winkels en uitgestrekte straten. Later spreken we met goed in Namibië ingevoerde mensen. Zij vertellen dat je de werkloosheid in dit soort plaatsen wel boven de 50% kunt schatten.
Vlak boven Mariëntal maken we een uitstapje naar de Hardop Dam, een klein stuwmeer in de bovenloop van de Fish River. Met een kopje koffie lezen we wat, werken aan de blog en hebben onze lunch aan het water aan een picknick tafel. Heerlijk relaxed in plaats van de hele dag kilometers vreten.
Overigens lezen we bij de dam dat in 2006 er geweldig veel regen in korte tijd viel in de bovenloop, dat al het water niet in het meer kon worden opgevangen er komen zeven bovenloop rivieren in uit. Men heeft toen de vloed sluizen moeten openen omdat de dam ging overstromen. In Mariëntal is toen veel schade veroorzaakt en zelfs hebben twee mensen het leven verloren hoewel er volop evacuatie was geweest. Het was hetzelfde dat we hoorden in Ai-Ais dat toen ook veel schade had en zelfs een jaar gesloten is geweest. Overigens is dit de enige keer geweest sinds de bouw an de dam in 1962.
de Hardop Dam
De vloedsluizen die geopend moesten worden
In Rehoboth tanken we. Dat dorpje vinden we wel weer vriendelijk. We lopen er een half uurtje rond. Rehoboth is het centrum van de zgn. “Bastert”, zoals ze zichzelf noemen. Het zijn de kleurlingen van witte boeren met Afrikaanse vrouwen in allerlei gradaties. Zij zijn ook actief geworden hebben zich verenigd en vormen ook politiek een groep. In Rehoboth zie je eigenlijk alleen maar kleurlingen, voor ons prachtig zoals zij zich sterk maken.
Vlakbij Rehoboth slapen we in Lake Oanab Resort. Voor het eerst deze vakantie een volle camping. Wel mooi aan het meer. Er blijkt een dubbelboeking gemaakt te zijn en op de ons aangewezen plaats staat al een gezin. Zij zijn zeer inschikkelijk en bieden ons aan bij hen op het terrein onze tent uit te klappen.
We hebben daardoor een heel andere avond dan verwacht: niet rustig met zijn tweetjes aan het meer. Maar het is een heel goed alternatief om met Amanda en Johan en hun kinderen de avond door te brengen. We worden uitgenodigd met hen op hun boot naar de zonsondergang te kijken en van een “sundowner” te genieten (Zuid Afrikaanse champagne om de kennismaking te vieren) en mee te doen met de braai. Het wordt een heel gezellige avond aan het prachtige meer.
Te vermelden valt nog dat we op de camping een lekke band krijgen: de enige de hele tocht. Geholpen door zeer ervaren Zuid-Afrikanen is de band in een mum van tijd verwisseld.
De volgende morgen laten we in Rehoboth de band plakken en rijden we de laatste 70 kilometer naar Windhoek door het nu groenere landschap; de weg nog even kaarsrecht en daarna een slingerweg door de bergen ten zuiden van Windhoek.
Amanda heeft een tankstation in Windhoek en twee wasstraten, zij staat erop at we de auto daar laten wassen en regelt dat. Dus eerst naar het Hostel Chameleon, alles van ons eruit en naar de kamer, lunchen en vervolgens naar de wasstraat. Na een klein uurtje klaar en door naar KEA om de Nissan in te leveren. Alles loopt gesmeerd, drie weken met een 4x4 met rooftop tent is goed afgesloten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten